Trzy grube książki.

– Lubię grube książki, można się zanużyć – oświadczyła mi kiedyś G. wskakując na golasa do łóżka z opasłym tomiszczem Kinga. Tak było 🙂 G. przyjeżdża do naszego domu we wrześniu w charakterze cat sitterki – nie spotkamy się, Rysiu zda nam relację.

Moje aktualne „grube książki” są takie oto:

• „Saga Puszczy” Simony Kossak, Marginesy, 2016. Stron 496.
• „Lżejszy od fotografii – o Grzegorzu Ciechowskim” Piotra Stelmacha, Wydawnictwo Literackie 2018. Stron 644.
• „Księgi Jakubowe” Olgi Tokarczuk, Wydawnictwo Literackie. Stron 912!

Z długimi lekturami u mnie marniutko, bo cierpię na czytelnicze adhd. „Puszczę” zaczęłam podczytywać w zeszłym roku i obiecuję sobie, że wracam, że dokończę przez wrześniem, co byłoby nie lada wyczynem, bo jestem na jej początku (osiemdziesiąta szósta strona). Czyta mi się ją bardzo ciężko – zbyt się ze wszystkim utożsamiam, z całym tym wytraconym bogactwem.

Rosomak boi się człowieka, a więc unika go jak może. Jest mistrzem ucieczki – nie doścignie go nawet najsprawniejszy narciarz. Zdybany w norze, otoczony przez najbardziej cięte lapońskie psy pasterskie broni się bohatersko, długo i często skutecznie. I to jest jego największa zbrodnia.

Tak, utożsamiam się z rosomakami. Takie fragmenty zostawiają we mnie wyrwy, przestaję wtedy czytać i krążę po kuchni zaparzając sobie bezmyślnie kolejną herbatę. Mija trochę czasu, zanim zacznę ponownie … to może być nawet cała wiosna 🙂 . Mówię sobie zmuś się, bo to jest ważne. I postanawiam się zmusić. Biere, czytam, krążę, i herbata z Tesco.

Gdzieś „pomiędzy” zapuszczam żurawia do wspominek zebranych przez Stelmacha o Ciechowskim. Od wiosny Republika leciała w naszym samochodzie przy okazji każdej podróży, więc czytaniu pierwszych stron towarzyszył spory entuzjazm. Ale … recenzja na teraz: spodziewałam się czegoś lepszego. Wypowiedzi córki Ciechowskiego brzmią jak szkolne wypracowania. Cholernie mnie to odrzuca. Nie wiem, czy to nie będzie książka odłożona na o-wiele-dłużej, cicho i bez ostrzeżenia. Na razie jest lekturą informacyją, nie-dla-przyjemności, więc nie wyznaczam sobie deadline’u.

„Księgi” Tokarczuk obwąchuję zaś nabożnie, czuję, że to może być samo dobro, ale jeszcze na nie nie czas. Wyobrażam sobie, że jest książką jesienno-zimową, która smakuje jak herbata z miodem, gdy za oknem deszcz zacina poziomo. Już trochę znam Tokarczuk – drąży szczegóły, chce się ją czytać z mapą pod ręką, z podręcznikiem do historii, ze słownikiem dziwnych słów. Plan: zakończyć w tym roku.

Gdzie mi tam więc do G., która książki po osiemset stron przegryza w dwie-trzy gołe noce. Z drugiej strony jesteśmy podobne w innych, znacznie ważniejszych sprawach 🙂 Tymczasem Kraciasty ma ambitny plan przeczytania Biblii. Dodam, że Biblii jeszcze nie mamy, ale planujemy mieć za sprawą dogodnego przypadku 😀 Biblia jest w moim rodzinnym domu, nadryziona przez któregoś ząbkującego kota (choćby po to warto mieć zwierzaki). Osobiście chcę przeczytać tłumaczenie ekumeniczne, ale kiedy to nastąpi, skoro ponaczynałam te spaślaki, tego nie umiem określić. Wspomniałam, że zaczęłam w tym samym czasie trzy kursy językowe i mam je wykupione do stycznia, a same się nie robią? Tak to ze mną jest. A jak tam u Ciebie z czytaniem opasłych tomów? 😉 I … czyżby jutro poniedziałek?