Dwa dni nieróbstwa śmignęły jak z bicza. Dzisiaj podjechaliśmy z Kraciastym do Carlingford wziąć miarę na obrączki. Miara wzięta, obiad ze znajomą w pięknym mieście skonsumowany, spacer zaliczony, buty znalezione, po dniu jedzenia i napitków ostatnia herbata z widokiem takim właśnie:
Nic takiego nie zrobiliśmy, ale oboje czujemy, że to był pożytecznie spędzony dzień. A ponieważ spędziliśmy go także w drodze, rozpłaszczona na fotelu mieliłam w głowie sprawy różne, także te okołozwiązkowe. Powodów do przemyśleń życie i przestrzeń publiczna dostarcza mi aż nadto. Zastanawiałam się np. czy czujemy się zagrożeni przez mityczne homolobby. A Ty? Pytam się Kraciastego. Nie, ani hu hu. Coś ktoś? W ostatnią niedzielę uściskałam się pożegnalnie z kolegą z pracy. W ten jego ostatni dzień nasza wspólna koleżanka i moja rodaczka, odkryła nagle, że, sympatyczny skądinąd chłopak, jest gejem. Nigdy nie dociekałam, informacja wcale mnie jednak nie zdziwiła – tak mi się wydawało, w końcu obserwuję świat nie od dzisiaj. Koleżanka była tym mocno poruszona i kilkakrotnie wracała do tematu. Jak mi się zdaje, czy oni tacy się rodzą, czy to jest nauczone? Coś jest nie tak z jego krwią, bo leci mu z tego palca i leci, może się czymś zaraził? … Bardziej przeceniam niż nie doceniam ludzi. Zdaje mi się, że skoro ja czytałam o czymś, gdy miałam 15 lat i to wiem, wszyscy to wiedzą i nie ma sensu dyskutować na ten temat jeszcze raz. Tak, to błąd z mojej strony, ale co zrobić. Naiwnie wierzę w ludzkie możliwości intelektualne. Skąd mi się to wzięło? … może mama za wcześnie sprezentowała mi książkę o seksie, z rodzaju takiej, która wstrząsa stachowymi wyobrażeniami? W każdym razie nie obraziłam się na homoseksualne zaloty, których byłam obiektem wieki temu całe, w czasie pierwszych moich studiów. Nie bałam się nigdy moich uczniów, którzy zdradzali zainteresowanie własną płcią w klasach gimnazjum. Zauważam istnienie, ale no panic z mojej strony. Nie twierdzę jak statystyczna Krystyna, że giejów prawie nie ma, bo ona nie zna nikogo takiego, ale z drugiej strony jest ich całe mnóstwo i tylko czyhają na cnotę Krystyny i jej dzieci (o sprzecznościach w ideologiach faszyzujących napiszę Ci innym razem).
Choć w Polsce wakacje, konwencja Partii Rządzącej ruszyła pełną parą, a na nich prezes Kaczyński zarzeka się, że trzeba dać odpór ofensywie zła. I wskazuje zuo. Sekielski w ostatnim swoim Sunday Night Live słusznie zauważył, że islamskich terrorystów u nas tyle, co kot napłakał, uchodźcy też jakoś tłumnie nie zechcieli do naszej ojczyzny przyjechać, postawiono więc na gorączkowe poszukiwanie nowego wroga, który zewrze szyki i nawróci wątpiących. „Zostawcie nasze dzieci w spokoju”, hasło Putina z czasów Olimpiady w Soczi, wydaje się zakorzeniać w naszym kraju całkiem żwawo, choć z mojego doświadczenia nauczycielskiego wynika, że rodzice mają w d***e cudze dzieci. Są one dla rodziców negatywnym punktem odniesienia jako zazwyczaj głupie i złe, nie to co ich własne latorośle. Niemniej nadarza się kolejna okazja do deklaratywności. Ludzie uwielbiają deklarować. Np. że oddaliby życie za dzieci i rodzinę (ciekawe jak często w prawdziwym, niewirtualnym świecie zdarza się ta wspaniała okazja – z moich obserwacji wynika, że częściej nadaża się okazja, aby dla rodziny rzucić picie, i tu przysłowiowy Seba nie ma osiągów), że mają dobre serce (lepiej nie wdawać się w szczegóły, ale pompa chodzi jak ta lala), że są tolerancyjni (tylko nie pytaj, co to słowo znaczy, bo odpowie Ci z sensem jeden na dziesięciu). Miast deklarować, mogę stwierdzić na podstawie doświadczenia: Aindriú przez te kilka miesięcy pracy ze mną ani na chwilę nie zagroził mojemu związkowi z Kraciastym. Nie wydał mi się też złym materiałem na przyjaciela, brata, syna czy ojca. Zwykły chłopak. Jestem przekonana, że znasz takich. Zwykłe dziewczyny też znasz. Czy da(je)sz radę żyć bez wrogów?
